Gelişen teknolojiyle beraber, insanoğlunun hayatının tamamına yakını değişim göstermiş, adeta makinelerle iç içe bir yaşam dünyaya hükmeder hale gelmiştir.  Çok değil kırk yıl öncesinde benim köyüm Tayakadın ve memleketimin bir çok köyünde radyo dahi bulunmazken ve lüks sayılırken, bugünkü yaşamda televizyon evlere girmiş, insanlar otuz yıl önce çevirmeli telefonla haberleşirken(elektrikçi Erdoğan ustanın dükkânında akü kokuları arasında kara telefona yapışır Edirne santrale sinyal gönderirdik),bugün cep telefonu ve internetle tanışmışlardır ve bu teknolojik ürünlerin tamamı, eski yaşamın hüküm sürdüğü köylere dahi girmiş ve hakimiyetini ilan etmiştir.

   Gelinen bu noktada, insan olarak hepimiz, özümüzden her geçen gün bir şeyleri kaybederken, yeni bir kültürle tanışıp, onun etki alanına girmiş,insani değeri bol, doğayla iç içe ve uyumlu olan eski yaşam tarzlarını terk eder olmuşuzdur.

   Bu bağlamda, yirmi yılını köy yaşamıyla geçirmiş olup, yirmi yıl sonra şehir yaşamına başlamış bir kişi olarak, eski köy yaşantımı bir başka özler olmuşumdur. Bilinmez belki bu gurbette geçen yaşam zorluğundan, belki sıla hasretinden, belki de yaşadığım bu şehri bir türlü kabul edemeyişimdendir.

   Özlemlerim her zaman Tayakadın adına ağır basmaktadır. Her zaman yaşadığım bu Edirne’de bir emanetçi olduğumun düşüncesindeyim. En son dönüp yaşam dağarcığıma devam edeceğim yer orası, Tayakadın 'dır. Bu bilinçle yaşamımı sürdürdüğüm Edirne’de hiç bir zaman ihanet içinde olmadım ve burada şehrin kurallarına da uyup, bir şehirli gibi yaşamımı sürdürmeye çalışıyor ve mümkün olduğu kadar köy kültürümü hep içimde saklıyor, onu her gidişimde köyümde yaşamaya çalışıyorum.

   Eski yaşamlar, yirmi yılını içinde yaşadığım köy yaşamı, bana her zaman daha dostane,daha içten ve daha insancıl gelmektedir. Çok eskileri bilemem ama, okuduklarımdan emin olduğum nokta,o zamanların bundan daha iyi olduğudur.Her ne kadar coğrafi şartlar ve günün ekonomik mecburiyetleri gereği yaşam bu günkünden daha zor olmuş olsa da, maddiyatın değil,maneviyatın öne çıktığı,yardımlaşmanın sınırsız olduğu en iyi insanı dönemlerdir.  Bu eski yaşamların içinde olan ve bu gün hala bir nebze olsun sürdürülmekte olan bir gelenek vardır ki köy kültüründe, onu yerinde yaşamak için fırsat buldukça koşar adımlarla gidip, orada, köyümde yaşarım…Bu gün bunu halen köyümüzde yağmur duasının yapılması sırasında yardımlaşmayı ve kaynaşmayı görüyoruz. Bu böyle hep kalmalı!.. Köyümüz kötü günler, ayrışmalar sürtüşmeler olsa da inanın biz Tayakadınlıyız.Adamlar  bin kilometre öteden gelip birlikler, dernekler kuruyor, bizz neden bir birimizi sevmeyelim saymayalım?İnanın Dünya boş ve yalan….

   Ben bir ara dedim ki; kendi kendime- oğlum recep sen kendin çalıyorsun kendin oynuyorsun yok bu alem de seni dinleyen bir ses ve nefes bir yorum yok, yooook…  Yinede inadına yaşamak…inadına yazmak..

Sağlıklı olun ! Mutlu yaşayın!

Recep TAŞKIRAN