KÖYÜMÜZDEN KEPİRTEPE KÖY ENSTİTÜSÜNE KAYDOLAN KİMDİR?

1931 senesinde Bosna köyde doğan küçük Remziye (Taşkıran) daha ilkokul yıllarında 9 yaşında babasının ölümüyle yetim kalır. Anası 5 çocukla tek başına kalmış zor günler ve yoksulluk onları beklemektedir.  1942 senesinde 21 köy enstitüsünden biriside Lüleburgaz’da Kepirtepe Köy Enstitüsü olarak kurulur. Küçük Remziye o sıralarda ilkokula muallimlerin ara sıra  geldiği dönemlerde gitmiş, okuma yazmayı da öğrenmiştir.Bir gün köydeki, şu an ekmek Fırının oralarda olduğu tahmin ettiğim eski kerpiçten eski ilkokulda,  eğitmenler tarafından bir duyuru yapılır : Yarın köye Enstitüye alınacak öğrencileri belirlemek üzere, seçmenler ve gezici baş öğretmenler gelecek. Kepirtepe'ye öğrenci seçilecek olanlar tarlaya, bayıra, bağa, bahçeye kesinlikle gitmeyin ilanı yapılır...

Kepirtepe Köy Enstitüsünden öğretmenler gelir tespit yaparak fişlere doldururlar. Bu fişler milli eğitim müdürlüğüne ve oradan da enstitüye gönderilir, buradaki öğretmenlerce oluşan komisyon fişleri inceleyip adayları tek tek kontrol ettikten sonra enstitüye alırlardı. Alınacak öğrencilerin bilinenin aksine yoksul köy çocuklarından ziyade, ailelerinin bağ bahçesi olanlardan seçilmesi uygundu. Çünkü bu çocuklar toprak ve tarım işlerine az da olsa yatkın olmaları, seçileceklerin onlardan oluşmasında sebep oluşturmuştur. Bun rağmen Küçük Remziye Okula kabul edilmişti. Alınacak öğrenciler; bazı şartlar istenmişti:  1-Bölgedeki köylerden olacaktır. 2-Sağlıklı,gürbüz ve sağlam olacaktır. 3-Zeki, çalışkan, iş başarma derecesi iyi olacaktır. 4-Eğitmenli okulu bulunan yerlerde bu okulları bitiren kızlar enstitüye alınacak,bilhassa kız öğrenci sayısını arttırmak için her çareye baş vurulacaktır. Ayrıca enstitüye alınan öğrencilerden enstitünün kurallarına uyacaklarına dair taahhütname alınmaktaydı. Enstitüde öğrenciler milli oyunları öğrenirler; dünya klasiklerini, Türk edebiyatını, çeşitli düşün kitaplarını okuyarak kendilerini geliştirirlerdi. Bunlardan bazıları; Dede Korkut Hikayeleri, Beyaz Zambaklar, Yunus Emre, Germinal, Ateşten Gömlek, Sokrat, Sinekli Bakkal, Eflatun...vb. Bunlarla beraber günlük gazete ve Tarih Vesikaları gibi süreli yayınları izlerlerdi. Her öğrenci bir müzik aletiyle uğraşmak zorundaydı Kepirtepe'de. Kimisi mandolin, kimisi saz, diğeri keman, piyano gibi aletleri çalıyorlardı Enstitülüler sadece öğretmenlikle yetinmemiş, birçoğu yazar, şair, araştırmacı,gazeteci, milletvekili, öğretim üyesi, eğitim bilimci olarak bugüne kadar köy enstitülük ruhunu bu alanlara yansıtmışlardır. İşte bunlardan bazıları;  Mehmet Başaran Yazar-Şair , Refet Topuz Araştırmacı-Gazeteci ,Mustafa Ozan Şair-Ressam, Nazif Karaçam Yazar, Recep Bulut Eğitimci yazar , Ahmet Uysal Yazar .

Küçük Remziye Enstitüde Yaklaşık 7 sene okur mezun olur. Artık  o bir muallim, öğretmendir. Vatana borcu vardır, ödemek zorundadır. Zorunlu hizmet için tayini Isparta’nın Yalvaç Kazasına  çıkar. O her zaman göreve hazırdır. İlk seneler görevini çok sever ancak memleket hasreti hiç aklından çıkmaz. İzne geldiği bir dönemde, erkek kardeşini de yanına alır. Çalıştığı köyde okulda kardeşi de ilk okula gitmektedir. O köylerin birinde Yağız delikanlıya gönlünü kaptırır. Evlenirler, çok geçmeden çocukları olur. Bir daha uzun süre kocası Remziyeyi memleketi Edirneye salmaz çok üzülür. Memleket hasreti çeker, bir gün Isparta’dan kaçıp memleketi Edirne’ye gelir. Oysa, halen zorunlu hizmeti bitmemiştir. Evde Anası akıl verir. Tekrar Isparta’ya geri döner.Hem işine hem de kocasına  kavuşur. Seneler geçer tam 6 tane çocuğu olur… Artık o tam bir Isparta’lıdır.  Emekli olmuş hacca gitmiştir.  2008 senesinde hakkın rahmetine ermiştir.  

Hazırlayan 

Recep TAŞKIRAN

NOT : Remziye TAŞKIRAN, Recep Taşkıran'ın halasıdır.

Kaynakça: http://kepirtepeliler.net/content/view/12/27/ ww.kepirtepemezunlari.4t.com/kepirtepehakkinda.htm   

Yorumlar